کد مطلب:277131 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:140
حافظ شمس الدین محمد ذهبی
(متوفّای سال 748هجری قمری) مورّخ مشهور و دانشمند متعصّب معروف در كتاب «دول الاسلام» می نویسد:
«در این سال (یعنی سال 260 هجری)، وفات یافت حسن بن علی بن الجواد بن رضا علوی، یكی از امامان اثنا عشر كه رافضیان عقیده به عصمت آنها دارند، و او پدر منتظر ایشان محمّد بن الحسن است». [1] .
و در كتاب «العبر فی خبر من غبر» نیز در ذیل حوادث سال 260 هجری می نویسد:
«در این سال، حسن بن علی بن محمّد بن... جعفر الصادق، یكی از ائمّه اثنی عشر كه رافضیان آنها را معصوم می دانند وفات یافت، و او پدر «محمّد منتظر» صاحب سرداب است». [2] .
علاوه بر اینها، ذهبی در كتاب «تاریخ الاسلام» می نویسد:
«محمّد بن الحسن العسكری... ابوالقاسم علوی حسینی، آخرین امام شیعه و منتظر
[ صفحه 157]
آنهاست كه عقیده دارند مهدی و صاحب الزمان و خلف حجّت و صاحب سرداب سامرّا است».
سپس ذهبی به طعنه می گوید:
«450 سال است كه شیعه منتظر ظهور او می باشند و ادّعا می كنند كه وی داخل سرداب خانه پدرش شد و مادرش به او نگاه می كرد، و هنوز از آنجا بیرون نیامده است. او وارد سرداب شد و در آنجا معدوم گردید و در آن وقت 9 ساله بود».
و در ضمن شرح حال حضرت امام حسن عسكری (علیه السلام) نیز پس از این كه می گوید: وی پدر حجّت است، می نویسد:
«رافضیان ادّعا می كنند كه او 450 سال است كه در سرداب به سر می برد! او صاحب الزمان و زنده است و دانش اوّلین و آخرین را می داند، و اعتراف می كنند كه هیچ كس او را ندیده است». [3] .
در سخنان ذهبی نكات چندی وجود دارد كه خلاف حقیقت است، و ما ناگزیریم در همین جا به پاسخ برخی از آنها اشاره كنیم.
1) هرگز شیعه عقیده ندارد كه امام زمان (علیه السلام) در سرداب سامرّا بسر می برد، و در هیچ جا و هیچ تاریخی هم نداریم كه او داخل سرداب شده و مادرش به وی نگاه می كرد، مگر در گفتار كسانی چون ذهبی و هم مسلكان او.
2) طبق عقیده شیعه، حضرت مهدی (علیه السلام) از سرداب سامرّا بیرون نمی آید، بلكه ظهور مبارك او از مكّه مكرّمه و در كنار خانه خدا خواهد بود، و خانه پدرش تنها محلّ غیبت آن بزرگوار است.
3) هیچ كس و هیچ یك از مورّخان نامی در آثار قلمی خود نگفته و ننوشته اند كه مهدی موعود شیعه در سرداب سامرّا معدوم شد؛ بلكه شیعیان به حیات او عقیده دارند و می گویند: او زنده است و زمانی كه خدا به وی اجازه دهد، ظهور می نماید.
بنابراین، كسی جز علاء الدوله سمنانی و ذهبی و ابن حجر و افراد متعصّب و عنود، قایل به وفات آن حضرت نیست.
[ صفحه 158]
4) حضرتش به هنگام غیبت 5 ساله بود نه 9 ساله، چنان كه اكثر دانشمندان بزرگ و منصف اهل سنّت به این موضوع تصریح كرده اند.
5) ذهبی كه مانند سایر علمای اهل سنّت عقیده دارد حضرت عیسی، خضر، الیاس و دجّال و شیطان زنده هستند و تا پایان روزگار هم زنده خواهند بود، چرا از اعتقاد شیعه نسبت به زنده بودن آخرین امام معصوم از دودمان پیامبر اكرم تردید می كند، یا آن را مورد طعن و استهزا قرار می دهد؟
6) طبق عقیده شیعه و نصّ قرآن كریم، امامت عهد و پیمان الهی است و امام خلیفه خدا و جانشین خدا و برگزیده خداوند است. [4] از این رو، امام (علیه السلام) علم اوّلین و آخرین را می داند، و حضرت مهدی (علیه السلام) نیز ـ به شهادت سایر علمای سنّی چنان كه گذشت و خواهد آمد ـ مانند حضرت عیسی و یحیی (علیهما السلام) كه خداوند در كودكی به آنها حكمت آموخت و به مقام نبوّت برگزید، برگزیده خداوند است كه در كودكی به او علم و حكمت آموخته و عالم بما كان و ما یكون است».
7) هرگز و هیچ گاه و هیچ زمان شیعه اعتراف نكرده و نمی كند كه كسی حضرت مهدی (علیه السلام) را ندیده است، بلكه قبل از غیبت در دوران طفولیّت و در زمان پدر بزرگوارش امام حسن عسكری (علیه السلام) حدود 50 نفر او را دیده اند، و در مجلسی كه مركب از چهل تن از خواص شیعه امام حسن عسكری (علیه السلام) بوده، امام فرزند برومندش را به آنها نشان داده و بر امامت او تأكید نموده است، [5] و همچنین در دوران غیبت كوتاه مدّت و طولانی هم صدها نفر او را دیده اند كه داستانهای آنها در كتابهای شیعه از جمله در جلد سیزدهم كتاب شریف «بحار الانوار» و ترجمه آن به نام «مهدی موعود»، آمده است. [6] .
8) از همه اینها گذشته، خود ذهبی پذیرفته است كه امام حسن عسكری (علیه السلام) پسری به نام «محمّد» داشته است، و همین پذیرش او منظور ما را تأمین می كند كه او مهدی موعود (علیه السلام) است؛ زیرا طبق نصوص متواتری كه از پیامبر اكرم به ما رسیده و شیعه و سنّی
[ صفحه 159]
روایت كرده اند، پیامبر فرموده است:
«اسمه اسمی و كنیته كنیتی». [7] .
«نام او نام من و كنیه او كنیه من است».
«در این سال (یعنی سال 260 هجری)، وفات یافت حسن بن علی بن الجواد بن رضا علوی، یكی از امامان اثنا عشر كه رافضیان عقیده به عصمت آنها دارند، و او پدر منتظر ایشان محمّد بن الحسن است». [1] .
و در كتاب «العبر فی خبر من غبر» نیز در ذیل حوادث سال 260 هجری می نویسد:
«در این سال، حسن بن علی بن محمّد بن... جعفر الصادق، یكی از ائمّه اثنی عشر كه رافضیان آنها را معصوم می دانند وفات یافت، و او پدر «محمّد منتظر» صاحب سرداب است». [2] .
علاوه بر اینها، ذهبی در كتاب «تاریخ الاسلام» می نویسد:
«محمّد بن الحسن العسكری... ابوالقاسم علوی حسینی، آخرین امام شیعه و منتظر
[ صفحه 157]
آنهاست كه عقیده دارند مهدی و صاحب الزمان و خلف حجّت و صاحب سرداب سامرّا است».
سپس ذهبی به طعنه می گوید:
«450 سال است كه شیعه منتظر ظهور او می باشند و ادّعا می كنند كه وی داخل سرداب خانه پدرش شد و مادرش به او نگاه می كرد، و هنوز از آنجا بیرون نیامده است. او وارد سرداب شد و در آنجا معدوم گردید و در آن وقت 9 ساله بود».
و در ضمن شرح حال حضرت امام حسن عسكری (علیه السلام) نیز پس از این كه می گوید: وی پدر حجّت است، می نویسد:
«رافضیان ادّعا می كنند كه او 450 سال است كه در سرداب به سر می برد! او صاحب الزمان و زنده است و دانش اوّلین و آخرین را می داند، و اعتراف می كنند كه هیچ كس او را ندیده است». [3] .
در سخنان ذهبی نكات چندی وجود دارد كه خلاف حقیقت است، و ما ناگزیریم در همین جا به پاسخ برخی از آنها اشاره كنیم.
1) هرگز شیعه عقیده ندارد كه امام زمان (علیه السلام) در سرداب سامرّا بسر می برد، و در هیچ جا و هیچ تاریخی هم نداریم كه او داخل سرداب شده و مادرش به وی نگاه می كرد، مگر در گفتار كسانی چون ذهبی و هم مسلكان او.
2) طبق عقیده شیعه، حضرت مهدی (علیه السلام) از سرداب سامرّا بیرون نمی آید، بلكه ظهور مبارك او از مكّه مكرّمه و در كنار خانه خدا خواهد بود، و خانه پدرش تنها محلّ غیبت آن بزرگوار است.
3) هیچ كس و هیچ یك از مورّخان نامی در آثار قلمی خود نگفته و ننوشته اند كه مهدی موعود شیعه در سرداب سامرّا معدوم شد؛ بلكه شیعیان به حیات او عقیده دارند و می گویند: او زنده است و زمانی كه خدا به وی اجازه دهد، ظهور می نماید.
بنابراین، كسی جز علاء الدوله سمنانی و ذهبی و ابن حجر و افراد متعصّب و عنود، قایل به وفات آن حضرت نیست.
[ صفحه 158]
4) حضرتش به هنگام غیبت 5 ساله بود نه 9 ساله، چنان كه اكثر دانشمندان بزرگ و منصف اهل سنّت به این موضوع تصریح كرده اند.
5) ذهبی كه مانند سایر علمای اهل سنّت عقیده دارد حضرت عیسی، خضر، الیاس و دجّال و شیطان زنده هستند و تا پایان روزگار هم زنده خواهند بود، چرا از اعتقاد شیعه نسبت به زنده بودن آخرین امام معصوم از دودمان پیامبر اكرم تردید می كند، یا آن را مورد طعن و استهزا قرار می دهد؟
6) طبق عقیده شیعه و نصّ قرآن كریم، امامت عهد و پیمان الهی است و امام خلیفه خدا و جانشین خدا و برگزیده خداوند است. [4] از این رو، امام (علیه السلام) علم اوّلین و آخرین را می داند، و حضرت مهدی (علیه السلام) نیز ـ به شهادت سایر علمای سنّی چنان كه گذشت و خواهد آمد ـ مانند حضرت عیسی و یحیی (علیهما السلام) كه خداوند در كودكی به آنها حكمت آموخت و به مقام نبوّت برگزید، برگزیده خداوند است كه در كودكی به او علم و حكمت آموخته و عالم بما كان و ما یكون است».
7) هرگز و هیچ گاه و هیچ زمان شیعه اعتراف نكرده و نمی كند كه كسی حضرت مهدی (علیه السلام) را ندیده است، بلكه قبل از غیبت در دوران طفولیّت و در زمان پدر بزرگوارش امام حسن عسكری (علیه السلام) حدود 50 نفر او را دیده اند، و در مجلسی كه مركب از چهل تن از خواص شیعه امام حسن عسكری (علیه السلام) بوده، امام فرزند برومندش را به آنها نشان داده و بر امامت او تأكید نموده است، [5] و همچنین در دوران غیبت كوتاه مدّت و طولانی هم صدها نفر او را دیده اند كه داستانهای آنها در كتابهای شیعه از جمله در جلد سیزدهم كتاب شریف «بحار الانوار» و ترجمه آن به نام «مهدی موعود»، آمده است. [6] .
8) از همه اینها گذشته، خود ذهبی پذیرفته است كه امام حسن عسكری (علیه السلام) پسری به نام «محمّد» داشته است، و همین پذیرش او منظور ما را تأمین می كند كه او مهدی موعود (علیه السلام) است؛ زیرا طبق نصوص متواتری كه از پیامبر اكرم به ما رسیده و شیعه و سنّی
[ صفحه 159]
روایت كرده اند، پیامبر فرموده است:
«اسمه اسمی و كنیته كنیتی». [7] .
«نام او نام من و كنیه او كنیه من است».
[1] تاريخ الاسلام، ج 19، ص 113، حوادث 51 ـ 60.
[2] العبر في خبر من غبر، ج 1، ص 373.
[3] دانشمندان عامّه و مهدي موعود، ص 80؛ تاريخ الاسلام، ج 19، ص 113، حوادث 51 ـ 60.
[4] چنان كه در مورد حضرت ابراهيم (عليه السلام) مي فرمايد: (وَإذْ ابْتَلي إِبْراهيم رَبّهُ بِكَلِمات فَأَتَمَّهنّ قالَ إِنّي جاعِلُكَ لِلنّاسِ إِماماً قالَ وَمْنِ ذُرِّيَتي قالَ لايَنالُ عَهْدي الظالِمينَ) سوره بقره، آيه 124.
[5] ينابيع المودّه، ج 3، ص 323 ـ 328، باب 82 و بحار الانوار، ج 52، ص 26، ح 19.
[6] بحار الانوار، ج 52، ص 1 ـ 77؛ مهدي موعود، ص 719 ـ 841.
[7] تذكرة الخواص، ص 363؛ كفاية الاثر، ص 67؛ منتخب الاثر، ص 182؛ ينابيع المودّه، ج 3، ص 395، باب 94.